เมื่อวานนี้ผมได้ไปขึ้นศาลตามหมายศาลที่แจ้งไว้เวลา 9.00 น. ผมไปถึงก่อนเวลานัดประมาณครึ่ง ชม. เข้าไปในห้องพิจรณาคดีเพื่อให้หน้าบัลลังได้ประทับรับเอกสารที่ได้เตรียมมาแล้วก็ออกไปนั่งรอเวลาหน้าห้อง รอจนกระทั่ง 9.30 น. ศาลก็ยังไม่ขึ้นบัลลัง มีแต่อัยการซึ่งเป็นทนายของกรมพัฒนาฝีมือแรงงานมารออยู่แต่เจ้าหน้าที่จากแรงงานจังหวัดที่ทำหน้าที่เป็นโจทก์ฟ้องยังไม่มีใครมา สักพักก็เห็นอัยการท่านนี้โทรศัพท์ตามตัวเจ้าหน้าที่แรงงานจังหวัดที่จะมาทำหน้าที่ในวันนี้ให้มาที่ศาลด่วน ประมาณ 10.00 น. ศาลท่านก็ขึ้นบัลลัง แล้วก็เริ่มพิจรณาคดีไปตามลำดับ  ในระหว่างนั้นทั้งอัยการทั้งเจ้าหน้าที่แรงงานจังหวัดก็เข้ามาพูดจาให้ผมไปทำเรื่องประนีประนอมกันที่แรงงานจังหวัด ผมตอบไปว่าผมยังเจรจาอะไรไม่ได้จนกว่าศาลท่านจะพิจรณาวินิจฉัยในสิ่งที่ผมได้ยื่นขึ้นไปให้ท่านได้วินิจฉัยชี้ขาดเสียก่อน แล้วตอนนั้นผมถึงจะคุยได้  เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมคุยด้วยแล้วทั้งสองก็กลับไปนั่งรอ จนกระทั่งถึงคิวของผมศาลท่านก็เรียกเข้าไปหน้าบัลลังพร้อมกันทั้งโจทก์ ทนายโจทก์( อัยการ ) และผมซึ่งเป็นจำเลย  ศาลท่านก็ได้ถามถึงที่มาที่ไปของคดีนี้จากทั้งโจทก์และจำเลย แล้วท่านก็ถามว่าจะมีทางคุยประนีประนอมกันก่อนมั้ยโดยไม่ต้องมีการพิจรณาคดี ทางฝ่ายอัยการและเจ้าหน้าที่แรงงานจังหวัดก็บอกว่าจะให้ผมไปที่แรงงานจังหวัดเพื่อคุยกันในเรื่องนี้  ผมเรียนศาลว่าผมจะยังคุยอะไรไม่ได้จนกว่าศาลท่านจะวินิจฉัยชี้ขาดข้อกฎหมายที่ผมได้ยื่นเรื่องขึ้นไปให้ท่านเสียก่อน ศาลท่านก็เลยถามผมว่า ตกลงจำเลยจะสู้คดีใช่มั้ย ผมตอบว่าใช่ครับผมขอสู้คดี ท่านก็ถามว่าจะสู้คดีในประเด็นไหน ผมตอบว่าในประเด็นที่ว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องผมในคดีนี้เนื่องจากข้อกฎหมายตามที่ผมได้ทำเป็นคำร้องยื่นไปให้กับท่านและผมขอให้ท่านดำเนินการพิรณาคดีสืบพยานในวันนี้ให้เสร็จสิ้นเลย โดยที่ผมไม่มีทนายและขอใช้ตััวเองเป็นทนายจำเลยและเป็นพยานจำเลยในศาล  หลังจากนั้นก็เข้าสู่กระบวนการพิจรณาคดีไปจนกระทั่งเสร็จสิ้น สุดท้ายศาลท่านให้เวลากับทางอัยการซึ่งทำหน้าที่เป็นทนายโจทก์ 15 วัน ไปทำเรื่องแก้ข้อต่อสู้ของจำเลยมายื่นต่อศาล และนัดมาศาลเพื่อฟังคำวินิจฉัยชี้ขาดคดีนี้ในวันที่ 2 พค.57 ซึ่งผมจะได้นำความคืบหน้าของคดีนี้มาแจ้งให้ท่านทนายได้รับทราบต่อไป  มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ศาลท่านได้ทราบคำให้การจากผมว่าผมได้กู้ยืมเงินจากกรมพัฒนาฝีมือแรงงานมาเป็นจำนวน 32,000 บาทโดยประมาณ และผมได้ทยอยส่งคืนให้แก่กรมฯ มาแล้ว 2 ครั้ง เป็นจำนวนเงิน 17,000 บาท แต่ปรากฏว่า กรมฯ ได้นำเงินจำนวนนี้ไปหักออกจากต้นเงินเป็นจำนวนแค่พันกว่าบาท ที่เหลืออีกประมาณ 15,000 กว่าบาท ถูกหักเป็นค่าดอกเบี้ยและเบี้ยปรับ ทำให้ผมยังคงเป็นหนี้เงินต้นกับกรมฯ อีกประมาณ 32,000 บาท ซึ่งเงินต้นแทบจะไม่ได้ลดลงมาเลย เมื่อคิดถึงวันที่ผมถูกฟ้องมูลหนี้ทั้งหมดกลายเป็น 82,000 กว่าบาท เป็นต้นเงินประมาณ 3 หมื่นกว่าบาท เป็นค่าดอกเบี้ยและเบี้ยปรับอีกประมาณ 5 หมื่นกว่าบาท ซึ่งเมื่อท่านได้รับฟังแล้วท่านก็ได้แสดงสีหน้าออกมาแบบที่ผมเดาใจท่านไม่ถูกแต่ไม่ใช่สีหน้าที่ยิ้มแย้มแน่ๆ